Гаварылі, што зваліцца неба...
І звалілася неба да ног,
Пакацілася зорнае срэбра
Па каменьні і пыле дарог.
І чарнюткая прорва над намі
Загудзела, завыла, як цмок.
І зрабіліся людзі мышамі
І разьбегліся ў норы і змрок.
Затапталі блакітнае неба,
Замуцілі блакітную кроў
І сказалі, што гэтак і трэба,
Бо мы дзеці бязбожных бацькоў.
І сьмяяўся нячысьцік, і плакаў
Над каменьнем, над пылам дарог,
І ня выў, а маліўся сабака
За нябёсы, што ўпалі да ног.
|
|
